Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/028

Dobry obiad jest gwarancją powodzenia w miłości... Lubo niezawsze! — westchnął.
 — Obiad skończymy — mówił Niedojdziewicz z pałającemi oczyma — ale... oświadczymy się dziś...
 I uderzył pięścią w stół marmurowy.
 — Nie mam odwagi...
 — Trzeba raz skończyć!...
 — Nie ośmielę się...
 — Z oświadczynami robi się jak z wyrwaniem zęba. Powiedz sobie: rwę dziś, za godzinę i basta!... Za godzinę będziesz po słowie z Anną...
 — Odrzuci mnie! — desperował Drzymalski.
 — Pójdzie za ciebie z pocałowaniem ręki. Za późno na grymasy, kiedy się dobiega trzydziestki.
 — No, Anna już przewaliła trzydziestkę...
 — Jest znacznie młodsza od ciebie.
 — Bagatela! — mruknął Drzymalski. — O mnie już lada dzień napiszą nekrolog i, doprawdy, zazdroszczę tym, którzy go czytać będą. Ale mniejsza o lata panny Anny — dodał — ponieważ czuję, że i w tym wieku, jaki ma, zrobiłaby mi łaskę, wychodząc za mnie. Nie jestem jej wart...
 Niedojdziewicza ogarnął zapał.
 — Wart jesteś! — krzyknął — boś mój kolega i przyjaciel... Jeszcze kieliszek... i idziemy w konkury...
 — Jakto, zaraz?...
 — Natychmiast. Z oświadczynami, jak ze rwaniem zębów...
 — Ależ ja mam na sobie stary tużurek...
 — Do dentysty biegłbyś w szlafroku, gdyby cię przycisnęło.
 — Zresztą muszę pomyśleć...
 Niedojdziewicz podniósł się z kanapy.
 — Kochasz Annę, czy nie?...