Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/030

się?... No, chybaby miała kataraktę na oczach, bo nawet stare baby nigdy nie okazywały apetytu na moje wdzięki... Ale jeżeli... Jeżeli z tego powodu do dziś dnia została panną?... Ba! a narzeczony, który ją porzucił? Choć i to niczego nie dowodzi: mnie cztery panny odrzuciły, a jednak ją kocham.
 Gdyby więc i ona mnie kochała, gdybym przy niej odżył i tak codzień widywał moje młode lata, jak dzisiaj?... Co prawda, żeniąc się, zrobiłbym uciechę całej Warszawie; ludzie wytykaliby mnie palcami. Ale cóż mnie to obchodzi? Czy nie mam prawa do szczęścia, a Warszawa do uciechy? A gdybyśmy mieli dzieci... Nie, widocznie już zwarjowałem!... Ale jeżeli ona mnie kocha?... No, toby mi także w moim wieku nic nie pomogło. Boże! jakie straszne wątpliwości.
 We drzwiach stanął Niedojdziewicz.
 — Tak, czy nie? — spytał.
 — Jestem zdecydowany, ale... i pełen sceptyzmu, jak prawdziwy filozof — odparł Drzymalski.
 — Ubezwłasnowalniam cię na godzinę! — zawołał Niedojdziewicz. — O, tu jest miednica z wodą, umyj się.
 Drzymalski wyszedł do drugiego pokoju i umył się.
 — A!... — syknął — zimna woda dodaje otuchy, nawet do małżeństwa.
 — Bierz palto.
 Drzymalski ubrał się.
 — Idźmy.
 — Czy tam?... — spytał Drzymalski.
 — Nie pytaj.
 — Zmiłuj się — szepnął, biorąc Niedojdziewicza za rękę — jeszcze kwadrans do namysłu...
 — Ani sekundy...
 Wyszli, siedli w dorożkę i wkrótce stanęli przed sporą kamienicą.
 — Połowa tego domu będzie twoją — rzekł Niedojdziewicz.