Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/046

 — A źle będzie! — odparł pisarz.
 — Niby... komu?
 — Rozumie się, że całej gminie. Tu jak już raz zaczną szukać kontrabandy, a znajdą co dobrego, to jedną naszą gminą wybrukują wszystkie kryminały!
 Wójt poruszył się.
 — A cóż winna gmina, że kilkunastu z niej szwarcuje towary, a tam... kto przechowuje? Ma być taka wieczna zgryzota przez nich, to najlepiej zaskarżyć sprawców i tyle!...
 Pisarz przybiegł do stołu i wytrząsając ręką, zawołał:
 — O!... o!... o!... jeszcze czego? A czy to wójt nie wiesz, że jak się raz taka sprawa wyda, a oni kosztów nie zapłacą (bo skądby wzięli?), to my bekniemy wszyscy?...
 Wójtowi jeszcze nic — ciągnął dalej. — Sprzedadzą wam grunt, dom, resztę odsiedzicie najdłużej w ciągu roku, i jako człowiek stary, będziecie mogli utrzymać się do końca życia z jałmużny. Ale ja co zrobię?... Żebrać przecie nie pójdę!
 Pisarz wiedział, w jaki sposób pocieszać wójta, bo starzec aż za głowę się schwycił.
 — Matko Boska Częstochowska! — zawołał. — Ja mam żebrać na stare lata?... Mnie sprzedadzą grunt?...
 — Takie prawo! — rzekł lakonicznie pisarz.
 Wójt aż spotniał.
 — Cóż nato począć, gadajże pan? — pytał.
 Pisarzowi błysnęły oczy.
 — Co począć? — powtórzył. — Naprzód nie myśleć o żadnych skargach na nikogo, bo to jest głupstwo budzić djabła, kiedy śpi. A po drugie... Zaraz ja tu przyjdę...
 Wyszedł do pokoju żony, coś z nią poszeptał i wrócił ze sporą paką w ręku.
 — Niech to wójt zaniesie do siebie i trzyma parę dni — rzekł, oddając mu pakę.
 Chłop wahał się.
 — Niema się co namyślać! — zawołał pisarz niecierpli-