Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/058

pałkę i zapalił kaganek. Potem zdziwiony, rozgniewany i trochę przestraszony, począł oglądać nagiego syna.
 — Gdzieś odzienie podział?... Coś ty zwarjował? — pytał stary.
 — Odzienie objeżczyki mi złapali — odparł syn ponuro.
 — Objeżczyki? — powtórzył ojciec. — Ewa! — krzyknął na śpiącą żonę i targnął ją za ramię — wstawaj i patrz, jak ten złodziej wygląda... Tyś przepił, sobaczy duchu, odzienie!... Dam ja ci!...
 Matka obudziła się z pijackiego snu i nieprzytomnie patrzyła na Wicka.
 — W Imię Ojca i Syna! — przeżegnała się.
 Ojciec pochwycił gruby rzemień, a syn, choć już mężczyzna dorosły, począł go prosić.
 — No, niech tatko nie bije!... Żeby mnie Bóg skarał, tak mi objeżczyki złapali odzienie...
 Stary podniósł do góry rzemień i pytał:
 — Gdzie ci złapali?... Gadaj prawdę!...
 — Złapali nad rzeką... Bom ja niedawno z wody wylazł.
 — A coś ty tam robił?... Tylko mów szczerą prawdę...
 Wicek przez chwilę wahał się, ale potem wziął na odwagę i powiedział o znalezionym przez siebie pudełku klejnotów i zegarków.
 Staremu rzemień wypadł z ręki, a oczy zaświeciły jak próchno.
 — Gdzież ta skrzynka? — spytał już łagodnie. — Pokaż-no ją...
 Ale syn usiadł na tapczanie, nakrył się derą i odparł:
 — Już ja sam sprzedam klejnoty, bo tatko nicby mi nie dał...
 — Co ci nie mam dać! — ofuknął stary. — Dam ci zaraz... rubla.