Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/065

 Już mieli się wszyscy rozejść, gdy wtem na dziedzińcu ukazało się dwu objeżczyków.
 — Hej! Wicek! — zawołał jeden z nich.
 Kontrabandzista wyszedł blady jak ściana.
 — Ty dziś w nocy byłeś nad granicą, byłeś nawet w rzece... Nie zapieraj się, bo mamy twoje odzienie...
 — A byłem w rzece! — odparł Wicek zuchwale.
 — Cóżeś ty tam robił?...
 — A raki łapałem.
 — Raki! — rzekł ze śmiechem objeżczyk. — No, chodź z nami na komorę, to tam o tych rakach powiesz więcej.
 — Co nie mam pójść?... Pójdę! — rzekł kontrabandzista.
 Wójt, pisarz i obaj Żydki patrzyli na scenę tę ze strachem, bo każdy z nich wobec strażników miał nieczyste sumienie.
 Kontrabandzista wbiegł do izby po kapelusz. W przelocie schwycił matkę za rękę i szepnął:
 — Mamo!... niech mama przysięgnie, że nikomu nie powie i sama mojej skrzynki nie ruszy...
 — Biorę Boga na świadka!... Przysięgam! — odpowiedziała kobieta, szlochając.
 — Skrzynka leży w gnojówce, koło obory... Ale nikomu matko... nikomu!... Ani ojcu... ani samej nie ruszać...
 — Przysięgam ci na rany boskie!...
 Rozmowa trwała bardzo krótko, ale bracia Cymesowie zauważyli ją i zaraz odgadli, że baba wie o miejscu, gdzie ukryta jest skrzynka.
 W tej samej chwili ukazał się Wicek z miną zuchowatą i poszedł z objeżczykami. Za nimi zdaleka pociągnęli Moszek i Abraham, a wójt z pisarzem zawrócili do kancelarji, smutnie kiwając głowami.
 — Co to będzie?... co to będzie? — szeptał wójt.
 — Bekniemy! — mruknął pisarz.