Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/075

 Paralityk, znudzony oporem blachy i komendą syna, rozzłościł się:
 — Żeby was Bóg skarał, gałgany, za wszystkie kłopoty, jakie mi robicie!... Ja tej puszce nie dam rady!...
 I już z gniewem począł ją kuć, aż się rozlegało, a Abramek w śmiertelnej koszuli kiwał się wciąż pod oknem, mruczał pacierze i od czasu do czasu wołał:
 — Tatełe, szlug!...
 Na rynku baba, potykając się ze zmęczenia, nie przestawała gonić Moszka, który nareszcie rzucił pudło i poszedł do swego sklepiku.
 Wtedy zdarzył się wypadek, niesłychany w dziejach tego miasteczka, tej gminy, a nawet powiatu.
 W chwili, gdy Abraham zawołał głośniej: Tatełe, szlug!... — a sparaliżowany Josek silniej uderzył młotem w żelazną puszkę, ta... wybuchła!...
 Rozległ się stłumiony huk, jakby strzał armatni. Sparaliżowany Josek z pierzyną uderzył o sufit i wnet runął na szczątki połamanego łóżka. Jego żona i syn Abraham wylecieli na ulicę przez okno, dom zatrząsł się, przepierzenie upadło, a ze wszystkich otworów począł wydobywać się dym, silnie pachnący siarką.
 — Gewałt!... fajer!... — wrzeszczał Abraham.
 — Josek zabity! — krzyknęła stara Żydówka.
 — To proch wystrzelił!... proch!... — wołali mieszczanie.
 W tej chwili przybiegł Moszek, siny.
 — Co się to stało? — pytał.
 Obecni poczęli mu opowiadać na wyścigi.
 — Proch u was wystrzelił!... ojca wam zabiło!...
 — Tam, w puszce nie było klejnotów, tylko proch — jęczał Abraham.
 Moszkowi w tej chwili błysnęła myśl:
 „Jakie to szczęście, że nie ja otwierałem puszkę!... Bie-