Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/098

chwili miejsce jego zajął jakiś olbrzym, pod którego palcami począł skakać cały fortepian.
 — Ten gra, jak orkiestra — odezwał się jeden z gości.
 — Chwat gospodarz, prędko się uwinął z tamtym — dodał drugi.
 — Jemu do szpitala, nie do muzyki...
 W taki sposób publiczność pożegnała muzyka, który zwolna powlókł się do izby, gdzie uczyła się jego córka.
 — Chodź, Wanda — rzekł do dziewczynki.
 Zdjął ze stołu niedopitą flaszkę wódki i schował do kieszeni.
 Dziewczynka podniosła zdziwione oczy.
 — Tatko już nie gra?
 — Nie.
 — A kto tam gra, jeżeli tatko nie gra?
 — Inny — szepnął.
 — A... — chciała dalej pytać, ale wstrzymała się.
 Milcząc, zebrała swoje kajety i książki i wyszła z ojcem na ulicę.
 Do kuchni wbiegła kelnerka.
 — Wiecie — mówiła do kucharzy — stary wypędził tamtego kapelmajstra, a przyjął nowego.
 — Za co go wypędził? — spytał młodszy kucharz.
 — Bo grał tak źle, że goście coraz mniej pili piwa.
 — Głupi on! — mruknął starszy kucharz do pomocnika. — Ma dwadzieścia lat restaurację, a jeszcze nie wie, że picie nie pochodzi z muzyki, tylko naprzód — od dobrego piwa, a po drugie — od mądrego kucharza. Jak ja do każdej porcji wsypię szczyptę papryki, to żeby sam święty — musi ciągnąć bawara, byle mu dali dobrego, nie lurę jak u nas. Muzyka przy piwie, to — tfu!... plunąć niewarto. Papryka to grunt...
 Tak doświadczony kucharz oceniał wpływ muzyki.
 Tymczasem pan Adam (on to był) wrócił z córką do