Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/119

w najdalszy kąt siedzenia, a pan Dudkowski kręcił się i chrząkał, chcąc zacząć z nim rozmowę. Wreszcie zapytał:
 — Pan dobrodziej daleko jedzie?
 — W Brześć.
 — Ja na czwartą stacją... W tych czasach kupiłem tam folwarczek... Pyszna miejscowość!... Domek wygodny, ogród owocowy, pięć morgów gruntu... Posłałem tam onegdaj kucharkę, ażeby mi urządziła mieszkanie, a dziś jadę sam, na całe lato i jesień... Pan dobrodziej, zdaje mi się, jest obywatelem ziemskim?
 — Nie — mruknął niedbale podróżny.
 — Aha!... to pewnie pan dobrodziej ma kamienicę w Warszawie?...
 — Nie.
 — Ja — mówił pan Dudkowski — mam także kamienicę w Warszawie. Dwadzieścia pięć okien frontu, cztery piętra i trzy oficyny, tuż obok przystanku tramwajów. Dałem za nią przed dwudziestu laty trzydzieści tysięcy rubli, a dziś warta sto dwadzieścia tysięcy. No, alem się też napracował przy niej!... Codzień byłem sam na każdem piętrze, co miesiąc sam odbierałem komorne od lokatorów... Bo u mnie, panie dobrodzieju, niema wielkich mieszkań, tylko małe, po dwa i po trzy pokoiki. Te dają najlepszy dochód, osobliwie, jeżeli wynajmować na miesiące...
 — Pan nie gra w karty?... — spytał nagle podróżny.
 — Nie — odparł z pośpiechem pan Dudkowski i pomyślał:
 „Do licha! czy to nie jest jeden z tych karciarzy, co ogrywają pasażerów na kolejach?...“
 — Pan może nie ma przy sobie kart? — rzekł podróżny.
 — Nigdy nie jeżdżę z kartami — odparł pan Dudkowski.
 Podróżny zamyślił się.
 — Pan nie umie grać, czy pan nie chce grać?... — spytał znowu.