Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/126

 — To stała cena — odparł Żydek — i nawet nikt się nie targuje.
 Mówił z taką niezachwianą pewnością, że pan Dudkowski wydobył woreczek i z bólem serca dał furmanowi rubla.
 — A ile tyś zapłaciła od stacji?... — spytał machinalnie kucharki.
 — Czterdzieści groszy!...
 — Oszukałeś mnie, Żydzie! — krzyknął pan Dudkowski.
 — Niech Bóg zabroni!... Ale przecie co innego sługa, a co innego wielmożny pan. Jabym się wstydził powiedzieć czterdzieści groszy takiemu panu, co ma kamienicę w Warszawie i grunta u nas...
 Pan Dudkowski umilknął.
 — Chciałem jeszcze prosić wielmożnego pana — ciągnął Żydek — żeby pan swój ogród wypuścił w arendę jednemu tutaj Żydkowi...
 — Ja nie wypuszczę ogrodu w arendę... — odparł zimno pan Dudkowski.
 — Dlaczego pan nie wypuści? — zdziwił się Żydek. — Przecie ten ogród był co roku w arendzie...
 — Nie wypuszczę.
 — Nu, to co pan z niego będzie miał? Tu wszystko rozkradną.
 — Nie bój się, gdzie ja jestem, tam będzie dozór — odparł pan Dudkowski wyniosłym tonem i wszedł do pokoju.
 Ledwie zdjął podróżny kitel, już Żydek ukazał się w oknie i mówił przez otwarty lufcik:
 — Proszę pana, niech pan takie głupstwo nie robi i biednym Żydkom chleba nie odbiera. Cóżto, pan sam będzie pilnował ogród?...
 — Wynoś się!
 Żyd jeszcze postał, nareszcie odszedł, mrucząc:
 — Oni tu i pana ukradną...
 Pan Dudkowski chciał się umyć. W tym celu udał się do