Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/142

 — Jakto, panie, więc ja nie mam prawa bronić mojej własności?
 — Owszem, ma szanowny pan prawo skarżyć przestępców do sądu.
 — Ależ nim wypadnie wyrok, to oni mi tymczasem wszystko rozkradną!...
 Adwokat wzruszył ramionami.
 — Tak chce prawo, szanowny panie — rzekł. — Tą drogą pójdą nasi przeciwnicy.
 — Więc oni naprawdę podają skargę?...
 Adwokat mocno ścisnął go za rękę.
 — Boleję — rzekł — nad szanownym panem, ale popełniłbym występek, ukrywając prawdę. Nauczyciel — dodał ciszej — już zamówił dwie furmanki... Najwyżej za dwie godziny pojadą do sędziego: on z chłopcem i felczer z matką... Jutro zaś...
 — Co... co jutro?...
 — Jutro może pan być aresztowany.
 Pan Dudkowski zakręcił się na miejscu, jak postrzelony gołąb.
 — Natychmiast jadę do Warszawy! — jęknął.
 — Na Boga!... — zawołał adwokat — to może przyśpieszyć katastrofę.
 — Cóż więc robić?...
 Adwokat rozłożył ręce i milczał.
 — Cóż robić, panie?... — błagał go zrozpaczony pan Dudkowski.
 Adwokat nachylił mu się do ucha i rzekł:
 — Natychmiast pogodzić się...
 — Ale jak?
 — Wynagrodzić...
 W pana Dudkowskiego duch wstąpił.
 — Ależ z największą chęcią!... — zawołał, ściskając obie ręce mecenasa. — Może pan zechcesz być pośrednikiem?...