Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/144

 — Nie śmiem odradzać, ale boję się, ażeby ten krok nie zepsuł całych układów...
 Od gościńca zaleciał turkot wozu. Adwokat spojrzał w okno i z oznakami wzruszenia zawołał:
 — Panie... bodaj czy już nie za późno...
 — Co pan mówisz?...
 — Jedna fura pojechała...
 — Kiedy nie mam pieniędzy...
 — Przyszlę panu arendarza... Aby tylko nie wyszedł gdzie...
 — Dam sto rubli!... — mówił pan Dudkowski.
 — Nanic, panie!... Żałuję, żem się do tego wmieszał.
 — Sto pięćdziesiąt...
 — Oho! jedzie druga fura.
 Istotnie, otoczony obłokami kurzu, przemknął na gościńcu drugi wóz.
 — Ha, więc idź pan po arendarza — mruknął pan Dudkowski stłumionym głosem.
 Adwokat wybiegł, a we drzwiach ukazała się Małgorzata.
 — Ach, panie!... ach, panie!... — zawołała — jak oni pana obdzierają!... A co na to pani powie?...
 — Głupia jesteś! — krzyknął pan Dudkowski — więc lepiej, żeby mnie wywieźli?... Podsłuchujesz mnie!... — dodał z gniewem.
 Zacna kobieta zalała się łzami.
 — Oto zapłata za wierną służbę! — mówiła, łkając. — Ja jestem głupia, dlatego, że pan traci pieniądze... O, Boże! teraz żyć nie warto, ani służyć... Ale kiedym się już tak uprzykrzyła panu, więc dobrze... Dziękuję za służbę i zaraz dziś pójdę, gdzie mnie oczy poniosą, ażeby już nie patrzeć na takie gospodarstwo.
 — A leć na złamanie karku! — mruknął pan, który czuł w sercu dwieście obosiecznych sztyletów.
 Boleść dobrej sługi, jej szlochanie i trzaskanie drzwiami nie dadzą się opisać.