Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/208

 Jagody wysypały mi się z czapki i z chustki. Schwyciłem siostrę za rękę.
 — Zosiu, co ty mówisz?... co się tobie dzieje?...
 — Tak jest. Tatko już nie ma miejsca. Lonia pod sekretem powiedziała guwernantce o tej osie, a guwernantka pani... Kiedy tatko przyszedł do pałacu, pani kazała, żeby ciebie natychmiast wywiózł do Siedlec. Ale tatko odpowiedział, że — wszyscy wyjedziemy razem...
 Zaczęła strasznie płakać.
 W tej chwili zobaczyłem ojca na dziedzińcu. Pobiegłem naprzeciw i bez tchu upadłem mu do nóg.
 — Mój serdeczny tatku, com ja narobił!... — szeptałem, obejmując go za kolana.
 Ojciec podniósł mnie, pokiwał głową i odparł krótko:
 — Głupiś, idź do domu.
 A potem rzekł jakby do siebie:
 — Jest tu inny majster, który nas stąd wypędza, bo myśli, że stary plenipotent nie pozwoliłby mu przegrać majątku sieroty. I ma racją!
 Odgadłem, że mówi o narzeczonym naszej pani. Zrobiło mi się lżej na sercu. Pocałowałem szorstką rękę ojca i odezwałem się trochę śmielej:
 — Bo, widzi tatko, byliśmy na jeżynach... Lonię ugryzła osa...
 — Głupiś jak osa. Nie brataj się z paniętami, to nie będziesz polował na osy i nie zniszczysz majtek w sadzawce. Idź do domu i nie wyłaź mi za próg, dopóki stąd wszyscy nie wyjadą.
 — Oni jadą?... — ledwiem wyszeptał.
 — Jadą do Warszawy za kilka dni, a wrócą, kiedy nas już tu nie będzie.
 Smutno zeszedł wieczór. Na kolacją były doskonałe kluseczki z mlekiem, ale żadne z nas nie jadło. Zosia obcierała czerwone oczy, a ja układałem desperackie projekta.