Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/020

spokojnie przebiegały ze stołu na sufit. Aby wyjść z kłopotu szepnęła cicho:
 „Reggio — wymawiaj: Redżio...“ A potem powtórzyła głośno: „Redżio... piętnaście tysięcy mieszkańców...“
 I odetchnąwszy jak tragarz, który ustawił nareszcie wielki kufer w lokalu trzeciego piętra, mówiła dalej:
 — „Niedaleko tego miasta widać rozwaliny zamku Canossa...“
 — Kanosa! — poprawiła ją dama popielatego koloru.
 Powtórnie zbita z tropu dziewczynka znowu zarumieniła się, zawahała, później powtórzyła raz już wypowiedziany frazes: „niedaleko tego miasta...“ i kończyła:
 „...na podwórzu którego cesarz Henryk IV w kornej postaci, przez trzy dni błagał Grzegorza VII, papieża, o zdjęcie klątwy, 1077 roku...“ „Carrara...“
 — Ależ nie Carrara, tylko Karara...
 — Karara... „Karara nieopodal od morza, łomy marmuru, słynnego z białości...“
 Skończyła, dygnęła i usiadła na krześle, myśląc: „Boże! jakie to nudne...“
 Uczona dama, z której niobów ciekawie wyzierał zakurzony podkład włosienia, wzięła do ręki pióro i po głębokim namyśle napisała w dzienniczku:
 „Jeografja — dość dobrze.“
 Anielka siedziała z głową pochyloną, niby nie patrząc na dziennik. Mimo to szafirowe oczy jej zrobiły się prawie czarne, kąty ust pochyliły nadół...
 „I bawić się nie pozwalają, i piszą tylko: dość dobrze — pomyślała. — Niedługo już słońce zajdzie...“
 Dama przygarnęła do siebie książkę.
 — Będzie stąd — rzekła — od „Wielkie księstwo toskańskie (starożytna Etrurja)...“ aż do...
 Przewróciła dwie kartki:
 Aż do: „weszły w skład królestwa włoskiego...“