Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/042

do rzeczy, wystarasz mi się o trzysta rubli, jutro — do południa.
 Szmul włożył obie ręce za pas, kiwał głową i uśmiechał się. Przez chwilę obaj, milcząc, przypatrywali się sobie. Pan, jakby chciał zbadać: czy nie zmieniło się co w bladej twarzy, czarnych, żywych oczach i szczupłej, schylonej nieco postaci Żyda. Żyd, jakby podziwiał piękną blond brodę, posągowe kształty, nieporównane ruchy i klasyczne rysy pana. Zresztą po raz tysiączny obaj mogli przekonać się, że każdy z nich był modelowym okazem swojej rasy, co jednak w niczem nie przyczyniło się do załatwienia interesu.
 — No, i cóż ty na to? — przerwał milczenie pan.
 — Ja myślę, bez urazy jaśnie pana, że prędzej w pańskiej sadzawce zdybalibyśmy jesiotra, aniżeli jedną sturublówkę w okolicy. Myśmy tu tak wszystkie wyłapali, że ten, coby chciał dać, to ich nie ma — a kto je ma, to nie da.
 — Jakto, więc już nie mam kredytu między ludźmi?
 — Z przeproszeniem, ja tego nie powiedziałem. My kredyt mamy zawsze, tylko nie mamy ewikcji, i dlatego nikt nam nie pożyczy.
 — Cóż, u licha! — mówił pan, jakby do siebie — przecie wszyscy wiedzą, że lada dzień sprzedam las i wezmę pozostałe dziesięć tysięcy rubli...
 — Wszyscy wiedzą, że jaśnie pan już wziął trzy tysiące rubli, i jeszcze wiedzą, że z chłopami targ o zniesienie serwitutów idzie kiepsko.
 — Ale się lada dzień skończy.
 — Bóg wie!
 Dziedzic zaniepokoił się.
 — Czy słyszałeś co nowego?
 — Słyszałem, że chłopi chcą już po cztery morgi na osadę...
 Pan aż skoczył na fotelu.
 — Ich ktoś buntuje! — zawołał.