Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/043

 — Może być.
 — Pewnie Gajda?
 — Może Gajda, a może i kto mądrzejszy od Gajdy.
 Dziedzic dyszał jak lew podrażniony.
 — Ha, mniejsza — mówił. — Ależ w takim razie sprzedam majątek i wezmę sto tysięcy rubli gotówką.
 — Długów jest więcej — wtrącił Żyd — i te muszą być zaraz spłacone.
 — Więc odwołam się do pomocy ciotki i u niej zaciągnę pożyczkę...
 — Jaśnie prezesowa już nic nie da... Ona kapitałów nie ruszy, a procenta sama woli tracić.
 — To po jej śmierci...
 — Aj!... jaka ona zdrowa, to strach! Jeszcze sobie niedawno nowe zęby w Paryżu zakupiła...
 — Ale kiedyś umrze...
 — A jak, z przeproszeniem, nic jaśnie panu nie zapisze?...
 Dziedzic zaczął z gorączkowym pośpiechem chodzić po pokoju. Żyd podniósł się z krzesła.
 — Poradźże mi! — zawołał, stając nagle przed pachciarzem.
 — Ja wiem, że jaśnie pan nie zginie, choćby i ten Niemiec dobra kupił. Jaśnie pan będzie zawsze żył między jaśnie państwem, a jak (tu Szmul zniżył głos) z przeproszeniem — jaśnie pani kiedy... tego... to jaśnie pan ożeni się.
 — Głupiś, Szmulku — rzekł dziedzic.
 — To jest prawda, ale pani Weiss ma dwa miljony gotówką. A co sreber, kosztowności...
 Dziedzic schwycił go za ramię.
 — Milcz! — ofuknął. — Potrzebuję trzystu rubli, i o nich myśl...
 — I to można zrobić... — odparł Szmul.
 — W jaki sposób?
 — Poprosimy pani Weiss...