Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/047

dziesięć tysięcy rubli i włożę w meljorację dóbr. Urodzaje wówczas poprawią się, długi spłacimy, a tymczasem sprzedamy drugą część lasu i wyjedziemy zagranicę. Tam odżyjesz, będziesz znowu bawić się i błyszczeć jak niegdyś...
 — Vain espoir! — szepnęła pani. — Zawsze mi to powtarzasz, ile razy chodzi o mój podpis...
 — Teraz nawet podpisu nie potrzeba, Meciu! — pochwycił mąż. — Dasz mi tylko na tydzień... dwa... twój naszyjnik...
 — Malheur! malheur! — szepnęła pani.
 — Najdalej za miesiąc będziesz miała wszystkie twoje klejnoty...
 — Łez mi już wkrótce zabraknie...
 — W początkach zaś października odwiozę cię do Warszawy, gdzie, o ile mi się zdaje, będziesz mogła przepędzić całą zimę...
 — Tylko dla odzyskania zdrowia — szepnęła.
 — No, i trochę dla rozrywki! — odparł mąż z uśmiechem. — Teatr, koncert, a nawet jakiś tańcujący wieczorek nie zaszkodzą ci.
 — Zapewne tańczyć będę w tych przedpotopowych sukniach, które butwieją w szafie...
 — No, no!... Ty wiesz, że kupisz sobie nowych, ile zechcesz...
 Pani opuściła głowę na piersi i po chwilowym namyśle, rzekła:
 — Weź sam ten naszyjnik z biurka. Boże! czuję, że umarłabym z rozpaczy, gdybym teraz spojrzała na niego.
 — Ale zato jak ci będzie przyjemnie wystąpić w nim kiedyś! Ile razy spojrzysz na niego, przypomnisz sobie, żeś nie zawahała się przed spełnieniem obowiązków względem dzieci i stanowiska...
 Z temi słowy poszedł do biurka i szukając tam, ciągnął dalej:
 — Chwilowe przykrości potęgują następującą po nich