Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/057

 — A co będzie jadł?
 — Jużci, że to, czego z was żaden nie powącha.
 — A z nią, jak i z dziećmi?
 — Także będą w mieście, gdzie apteka niedaleko. A jak, czego Boże broń, ona odjedzie, to dziedzic ożeni się z taką bogatą, że za jeden jej pierścionek wieśby kupił — mówił Jędrzej.
 — Może i tak!
 — A ino!
 — No, a jakże z nami będzie, co nam nie popłacił?
 — Z wami?... Jeszczeby on was swoją nędzą karmił i poił przez cały rok. Jak sprzeda folwark, to wam zapłaci.
 — Zawdy my tu niedługo chyba popasiemy?...
 — To inna rzecz, a tamto inna rzecz. Kto chce iść, niech idzie gdzie mu lepiej, a ja przy dziedzicu zostanę.
 To rzekłszy, Jędrzej wyprostował się leniwie i powlókł do stajni, nie patrząc nawet na radzących.
 Parobcy spojrzeli po sobie.
 — Szczeka, czy gada prawdę? — spytał jeden.
 — Co ma szczekać! Pójdzie wszędy za dziedzicem, jak woźnica za wozem, bo wie, że mu tamten krzywdy nie zrobi.
 — Jużci prawda!... Abo to jemu żona, abo dzieci? Stary sam jak palec, jeżdżą sobie we dwóch, piją arak i spekulują na dziewki, gdzie się uda.
 Ponieważ gospodyni księdza dziekana rzeczywiście w upłynionym tygodniu umarła, klucznicą więc Kiwalska, ze łzami wprawdzie i zaklęciami, ale nader stanowczo podziękowała pani za służbę. Twierdziła ona, że kocha cały dom bez pamięci, że pewno umrze z tęsknoty, gdy się oddali, ale że religijny obowiązek nakazuje jej pójść do księdza dziekana, którego niegodziwe służące zamorzyłyby głodem. Dodała wkońcu, że nawet nie śmie przypominać o należnych jej zasługach, ale wierzy w to, jak w świętą Ewangelją, iż państwo krzywdy jej nie zrobią.