Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/066

 — Klucznicy już trzymać nie będziemy; prosta baba nam wystarczy...
 — A jaż nie jestem baba? — spytała ciotka. — O cóż wam chodzi?... Mogę zamiatać, łóżka słać, świniom jeść dawać.
 — Wierzę w to wszystko, ale ja także mam kogo innego na myśli — przerwał dziedzic. Powiedział to stanowczym tonem i w taki sposób zaczesał ręką brodę, że ciotka nie śmiała już nalegać.
 — Ha! wola boska — rzekła. — Zróbcież mi przynajmniej łaskę i odstawcie mnie do miasta, a także oddajcie gospodarzowi, który mnie przywiózł — dwadzieścia groszy, bo już nic nie mam...
 Pan skrzywił się, dał pieniądze służącemu i obiecał, że ją dziś na noc odeszle.
 — Obiad na stole! — zameldował służący.
 — Powiedz guwernantce — rzekł pan.
 — Mówiłem już, ale ona chce jeść u siebie.
 — Prosimy do stołu — rzekł dziedzic, zwracając się do ciotki.
 — Nie będę państwu robiła subjekcji — odparła nieśmiało — jeżeli więc pozwolicie, to zjem obiad z guwernantką, bo zdaje mi się, że panna Walentyna jest tutaj, a ją znam...
 — Jak pani woli...
 Grzegorzu! — zwrócił się do służącego — zaprowadzisz panią do pokoju guwernantki.
 Gdy ciotka wyszła, pani rzekła do męża:
 — Czy nie zbyt cierpko, Jasiu, przyjęliśmy Andzię? To uczciwa kobieta...
 Pan machnął ręką.
 — A cóż mnie obchodzi jej uczciwość!... Ubodzy krewni, moja droga, są zawsze plagą w domu, a tem bardziej ta, która nas ciągle kompromituje...
 — Czem?