Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/071

 — Ona?... brunetka?... Ona jest prędzej kasztanowata!
 Ciotka pokiwała głową.
 — Oj! oj! jakeście się państwo dobrali z panem Saturninem, to tak, jakby z jednego łokcia wykrajani — rzekła.
 — Jakże on miewa się? — spytała nauczycielka, rumieniąc się w sposób jej tylko właściwy.
 — Zdrów, dobrze mu się powodzi i — zawsze panią wspomina.
 — On? mnie?... — rzekła panna Walentyna, ruszając ramionami.
 Ciotka zniżyła głos.
 — O! tylko niech się pani nie droży znowu! Człowiek młody, przystojny, ma już czterysta rubli pensji... A jak go wszyscy ludzie szanują!... Bo to, powiem pani, genjusz!... Rozum jak u największego filozofa, przytem ślicznie tańczy... Kiedy raz, jakem z nim poszła walca...
 — Pani jeszcze tańczy?
 — Ja? — spytała ciotka, wskazując na siebie palcem — przecież ja jeszcze czterdziestu lat nie mam, i nie zmizerował mnie wiek, tylko praca. Ale gdybym kiedy pobyła u jakiego uczciwego proboszcza, choć...
 — Czy pan Saturnin zawsze tak dużo czytuje? — przerwała nauczycielka.
 — Furami! powiem pani. On u mnie bardzo często bywa na herbacie i czyta głośno, ach! jak płynnie, z jakim akcentem!... Nieraz mówię mu: „Niech pan odpocznie, bo już panu gra w gardle.“ A on: „Naturalnie, żebym chciał odpocząć, ale... (i w tem miejscu niezmiernie wzdycha) niema tu osoby, któraby mnie wyręczała tak, jak dawniej panna Walentyna.“
 — Ach! niechże pani da spokój... Nie lubię komplimentów, a tem bardziej zaimprowizowanych napoczekaniu — oburzyła się nauczycielka.
 Ciotka spojrzała na nią zgorszona.