Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/097

lentynę przy Anielce. Trzeba tylko wytłomaczyć jej, że pensją za upłyniony kwartał odbierze, że na przyszłość odbierać ją będzie regularnie, i prosić, aby, bez względu na wszelkie zmiany położenia, a nawet chwilowe przykrości, nie opuszczała Anielki.
 W chwili, gdy Anielka wybiegła za ogród do Gajdy, panna Walentyna umyśliła zadać jej jakąś nową lekcją i poszła jej szukać. Okrążyła sadzawkę, zajrzała pod kasztan i wkońcu zaczęła wołać:
 — Anielko! Anielko!
 Anielka nie znalazła się, lecz natomiast zdumionemu oku guwernantki ukazał się pan Jan. Szedł on ku niej krokiem pełnym wdzięku, ozdobiwszy usta uśmiechem łagodnym i smutnym, który zwykle poprzedza wiadomość o niezwróceniu pożyczki dawnej, lub prośbę o nową.
 Ale panna Walentyna inaczej to zrozumiała i przelękła się naprawdę. Obejrzała się. Byli sami, w części ogrodu dzikiej, gęstwiną zarosłej, tuż nad brzegiem sadzawki.
 Zaczęła się trząść. Na twarzy wyraźniej niż kiedykolwiek zarysowały się wydatne kości policzkowe. Była zdecydowana umrzeć, gdyby się na nią rzucił, nie wiedziała jednak: co pocznie, gdyby jej do nóg upadł?
 — Panno Walentyno — zaczął melodyjnym głosem pan Jan — od kilku dni szukam sposobności pomówienia z panią...
 — Wiem o tem!... — odparła mocno i chrapliwie, druzgocząc go wzrokiem.
 — Wie pani? — spytał, przyczem rzucił na nią spojrzenie, od którego krew krzepła i — postąpił krok naprzód.
 — Nie zbliżaj się pan!... zabraniam panu!...
 — Dlaczego?... — rzekł przeciągle.
 — Nie zbliżaj się, gdyż jestem zdecydowana na wszystko!...