Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/098

 I spojrzała w błotnistą sadzawkę, do której z wielkim hałasem wskakiwały spłoszone żaby.
 — Co się z panią dzieje, panno Walentyno?... Ja pani nie rozumiem... — spytał bardzo zdziwiony.
 Panna Walentyna przeczuła w pytaniu tem swój triumf, który wydał jej się zbyt prędkim i mało kosztownym. Krew zaszumiała jej w głowie, była natchnioną i poczęła mówić, jakby przypuszczając, że słucha ją ukryty za wierzbą Saturnin.
 — Pan śmiesz pytać: co mi jest?... Pan nie rozumiesz?... Nie rozumiesz tego, co dla kobiety uczciwej znaczy jej honor? Nie rozumiesz mnie po tylu dowodach wstrętu, jaki okazywałam panu?...
 — Ależ pani... zastanów się...
 — Zastanawiałam się! — przerwała mu z wybuchem. — Pan sądzisz, że spełnienie obowiązku nawet dla takich dusz, jak moja, przychodzi bez walki?... O, mylisz się!... mówię to panu tem śmielej, że walka zahartowała moje siły. Rozum i poczucie powinności stłumiły głos krwi i nerwów, tak, jak w panu...
 — Panno Walentyno, pani się mylisz!...
 — Co do pańskich zamiarów?... O, nie...
 — Ależ ja chcę...
 — Nic mnie nie obchodzą pańskie chęci! Jestem kobietą wolną, która ceni swój...
 — Pozwólże mi pani przyjść do słowa... Błagam panią...
 — Znam i ten podstęp! Używacie go zawsze tam, gdzie was mija łatwe zwycięstwo...
 — Co pani myślisz, u licha?...
 — Myślę, że przyszedłeś pan do mnie z niegodziwemi propozycjami, które wygnały stąd biedną Zofją...
 — Ależ, moja pani! — przerwał już zniecierpliwiony — Zofja, której los tak cię wzburzył, była przedewszystkiem młodszą...