Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/106

i jakie głosy wydają rzeczy martwe, gdy się z niemi żegnamy na zawsze.
 Turkot powozika otrzeźwił pana Jana. Dziedzic schwycił walizkę z papierami i wyszedł machinalnie, nie patrząc za siebie.
 Na ganku spotkał Anielkę.
 — Tatko wyjeżdża?...
 — Na kil... na kilkanaście godzin — rzekł, całując ją.
 Usta dziecka były chłodne.
 Siadł do powozu. Zdawało mu się, że za chwilę runie dom i pozostałych w nim zagrzebie.
 — Jedź!...
 — Do widzenia, tatku!
 — Andrzej... jedź!...
 Konie ruszyły, aż dziedzic uderzył głową o tył powozu. Dwór znikł. Już mijają budynki. Już są w alejach. Oto jego pola, chude i nieobsiane. Znowu ogród, dach dworu i okno na facjatce, w którem stoi teraz Anielka...
 Już wszystko minęli. Pan Jan odetchnął.
 — Mój kochany — rzekł do furmana — zdzieraj lepiej cugle, ażeby konie tak łbów nie zwieszały. Wyglądają jak fornalskie!...
 Potem zapalił cygaro i — uczuł się zupełnie zadowolonym. Żona, Anielka i duchy domowe zostały tam... tam już daleko. O!... tylko nie odwracajmy głowy w ich stronę...
 Przechodnie kłaniali mu się. Przed chatą, obok drogi stojącą, jakaś matka bawiła drobnego syna. Ujrzawszy powóz, posadziła dziecko na kolanie jak na koniku i przytupując, mówiła:
 — Jak pan jedzie, po obiedzie, sługa za nim ze śniadaniem... Tak chłop! tak chłop!
 Na widok zabawy rodzinnej pan Jan uśmiechnął się szczerze, z głębi piersi. Nad nim świeciło słońce i trzepotał się skowronek; wkoło pola dyszały życiem. Tylko tam daleko, za