Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/113

chcą się z nią rozmówić. Matka z trudnością podniosła się z fotelu i wyszła na ganek.
 Przybysze ukłonili się do ziemi, ucałowali pani ręce, a Olejarz przemówił:
 — Nie róbcież nam państwo takiej suplikacji, wielmożna dziedziczko, i nie sprzedawajcie Niemcowi waszego i naszego mienia. Przecie my od zgody nie dalecy i za cztery morgi na osadę podpiszemy układ...
 — Co wy mówicie? — spytała zdziwiona pani.
 — Jużci to, co cała wieś gada i własnemi oczami widziała. Były tu dzisiaj jakieś trzy pludry, objeżdżały pola...
 — Chyba wam się śniło?...
 — Ale!... — mówił dalej Olejarz. — Widzieliśmy ich wszyscy, jak szwargotały...
 — To może jacy przejezdni?
 — Bogać tam przejezdni! Oglądały wszystko, las i rzekę, i miały ze sobą jeszcze takie patrzydła do patrzenia, co aż nas mrowie przechodziło...
 Ochłonąwszy nieco ze zdziwienia, pani zamyśliła się.
 — Ja nic o sprzedaży nie wiem — rzekła. — Wróci tu jednak za parę dni mąż, to z nim rozmówicie się. Szkoda jednak, żeście się tak ociągali z podpisaniem układów...
 — My sami mówimy, że szkoda — odezwał się Grzyb — ale cóż, kiej z nami dziedzic nic nie gadał, nawet pary nie puścił. My, dla świętej zgody, jużbyśmy i półczwartej morgi wzięli...
 — I... i... nawet trzy! — wtrącił milczący dotąd Samiec, który wstydził się swoich kołtunów i krył je za słupem.
 — Zatem, wielmożna dziedziczko, wstawicie się za nami do dziedzica? — spytał Olejarz.
 — Ale owszem! Jak tylko wróci, rozmówię się z nim i powiem, że już chcecie podpisać układy...
 — Chcemy! chcemy! — zawołali chórem, a Samiec dodał: