Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/129

zuje się jednak, że w najgorszem sercu tleje iskra uczciwości. Powiedzcie mu, że będzie hojnie wynagrodzony...
 — Ja tam nic nie chcę od państwa! — odezwał się ponuro Gajda, stojący z kilkoma innymi gospodarzami we drzwiach kuchni.
 A potem szepnął, patrząc w ziemię:
 — Żeby mi o panienkę nie szło, nawetbym się z chałupy nie ruszył.
 Tym sposobem za niebieską wstążkę i kilka poczciwych słówek kupiła Anielka życie trzech osób.
 W tej chwili przygalopował biedką Szmul z karczmy i wszedł do kuchni.
 — Co się to dzieje? — zawołał siny z trwogi. — Jak się jaśnie pani ma?... Czy nic nie wyratowali?... Ach! takiego ognia jeszcze w naszej wsi nie było. Jakim się to sposobem mogło zrobić?...
 Ludzie opowiedzieli mu naprędce o nagłym wybuchu pożaru pod dachem i o poświęceniu Gajdy.
 Żyd kiwał głową i mruknął:
 — Prędzejbym się spodziewał, że Gajda podpali dwór, aniżeli że wszystkim życie uratuje! Jaśnie pan powinien mu bardzo podziękować.
 — Czy od męża nie masz jakiej wiadomości, Szmulu? — zapytała pani.
 — Mam i wiadomość, i pieniądze — odparł arendarz. — Pan przysyła sto rubli. Z tego ma być zapłacone siedemdziesiąt parobkom za kwartał, a trzydzieści dla jaśnie pani.
 — Kiedyż pan wraca?...
 — Tego nie wiem, ino wiem, że dziś ma jechać do Warszawy naprzeciw jaśnie prezesowej.
 — Beze mnie? — przerwała pani, zalewając się łzami.
 Na twarzy służby dworskiej widać było radość z powodu nadesłanych pieniędzy. Gospodarze natomiast patrzyli na Szmula niespokojnie. Wreszcie jeden zapytał: