Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/130

 — A jakże będzie z nami?...
 — Majątek już sprzedany — odparł Szmul — a dziś zjeżdża Niemiec objąć go. Co prawda, nieładnie trafił na początek!...
 Przez chwilę panowało przykre milczenie.
 — Żartujesz chyba, Szmulu — wtrąciła pani. — Majątek nie mógł być sprzedany...
 — Wczoraj podpisali kontrakt i wypłacili wierzycielom pieniądze. Sam byłem przy tem. Jeszcze pan kazał prosić, ażeby jaśnie pani wyjechała na tamten drugi folwark, co w nim karbowy rządzi... I to trzeba jechać dziś, bo Niemców ino co nie widać.
 — Nieszczęśliwa ja jestem z tym człowiekiem! — lamentowała pani, bez względu na obecność ludzi obcych. — Nigdy w domu nie siedział, tracił majątek i teraz zostawia nas pod gołem niebem.
 — Z nami się pan układać nie chciał!... Wolał wszystkich skrzywdzić... — odezwał się jeden z gospodarzy.
 — A ja taka chora — jęczała pani. — Nie mam nawet ubrać się w co z dziećmi, nie mam łyżki strawy za mój posag...
 — Ja już o sobie nawet nie mówię — wtrącił Żyd. — Tyle lat prosiłem pana, żeby mi młyn wystawił, i wszystko na nic!...
 — Za to też go Bóg pokarał i jeszcze skarze! — mruknął któryś z chłopów.
 Słuchając tych uwag i narzekań, Anielka siedziała na ławce, ze splecionemi rękoma, mocno oparta o ścianę. Postać jej zaniepokoiła widać Żyda, który zbliżył się do niej i ostrożnie dotknął jej ramienia. Wtedy Anielka osunęła się na ławkę, bez ruchu i przytomności.
 Poczęto ją rozcierać i kropić wodą. Ocknęła się, otworzyła oczy i znowu zemdlała.