Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/135

 Ach! jakże byłby chętnie uczył się służyć teraz, jakby się nie przewracał, jakby jej nigdy nie opuszczał!
 Wszystkie te myśli nie były w nim sformułowane, nie umiałby ich wyrazić. Ale zato jak on czuł!... Język ludzki nie ma słów do określenia, ani serce strun do odczucia psiej przyjaźni. Człowiek zawsze znajdzie pociechę po stracie drogich osób, pies prawie nigdy. Wierzyć należy we wszystko, nawet w opinją, jaką ludzie mają sami o sobie, lecz ufać można tylko — psom.
 Gdyby Karusek wiedział, że jest coś, co się nazywa śmiercią, i potrafił ją zadać sobie, niezawodnie w tej chwili popełniłby samobójstwo. Ale on, nieszczęśliwszy od rodu ludzkiego, nie znał tego środka. Oddychać prawie nie mógł, łzy zasłaniały mu oczy, cierpiał niezmiernie, ale pozbyć się udręczeń nie umiał.
 Wówczas w jego drobnej, na pół świadomej duszy błysnęła myśl genjalna. Zatrzymawszy się na ostatnim śladzie Anielki, postanowił biegać wkoło dworu, stopniowo oddalając się od środka. W taki sposób, choćby przyszło oblecieć cały świat, trafi wkońcu na jakąś wskazówkę, która doprowadzi do Anielki.
 Co postanowił, wykonał natychmiast. Spuścił ogon, zwiesił łeb i pędził galopem po linji spiralnej. Przecinał wpoprzek gościńce, drogi boczne, wszystkie ścieżki i miedze i — szukał.
 Ku wieczorowi był już za wsią, zrobiwszy w kilkuwiorstowym promieniu około sześciu mil drogi. Ale śladu Anielki jeszcze nie znalazł.
 Całą noc nie spał, tylko pędził wciąż. Gdy ludzie szli na robotę z rana, spotkali go już o milę od spalonego dworu. Miał boki zapadłe, piana toczyła mu się z pyska. Niekiedy stawał, podnosił głowę dogóry i wył — strasznie zmienionym głosem.
 Napróżno!...
 To jego zachowywanie się zwróciło wkońcu publiczną