Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/161

 Częścią z potrzeby, częścią dla zapełnienia czasu, Anielka, o ile sił jej starczyło, wykonywała rozmaite prace. Zapalała ogień w piecu i gotowała w dwu garnkach obiad dla wszystkich, najczęściej kartofle i kaszę. Nosiła wodę ze studni. Karmiła krowy, woły i drób. Usiłowała prać bieliznę Józiowi i sobie, co jej szło najciężej i udawało się najgorzej. Napróżno karbowa, widząc, że prace podobne męczą Anielkę, nie pozwalała jej na to. Rzuciwszy jedno zajęcie, brała się do drugiego z jakąś niepokonaną zaciętością, której nic osłabić nie mogło.
 Trafiały się jednak dnie, w których nie była w stanie nietylko robić, ale nawet chodzić. Wtedy kładła się na tapczan i czytała przysłaną jej książeczkę, albo zamknąwszy oczy — marzyła.
 Trudno byłoby poznać w niej ową niegdyś wesołą i szczęśliwą Anielkę. Pożółkła i schudła. Włosy, drapane połamanym grzebieniem i źle splatane, jeżyły się i motały. Jedyna, niegdyś różowa sukienka straciła barwę. Pończoszki, które jej ciotka przysłała, były za duże. Buciki darły się. Było to dziecko zawsze piękne, ale bardzo wynędzniałe i obdarte.
 Nawet ojciec, gdyby zobaczył ją w tym stanie, zapłakałby nad nią.
 Współcześnie z upadkiem sił fizycznych duch jej potężnie się rozwijał. Przybywało jej myśli i uczuć. Widywała jakieś zdarzenia, o których nikt jej nie opowiadał, słyszała muzykę, jakieś głosy. Słowem — ukazywał się jej inny świat, zapewne niebo, o którem myślała najczęściej.
 Nieraz pragnęła opowiedzieć komu swoje widzenia, ale wstyd jej było. Z drugiej znowu strony zdawało się, że nadmiar niewypowiedzianych uczuć rozerwie jej serce. Stan taki stał się szczególniej dokuczliwy od czasu, gdy zaczęła czytać poezyjki, zawarte w książce, którą jej Szmul przywiózł.
 Jednego dnia opanowała ją tęsknota cięższa niż zwykle. Robić nic nie mogła, ani w domu usiedzieć. Czuła potrzebę powietrza i wybiegła na jeden ze wzgórków, otaczających