Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/166

 — A naturalnie, tego samego dnia. Z waszą babką niema żartów. Przytem widzisz, moje dziecko...
 — W Warszawie mieszka Chałubiński — wtrąciła Anielka.
 — Tak, właśnie... To samo chciałam ci powiedzieć... W Warszawie mieszka Chałubiński... O! to sławny doktór... Do niego jeżdżą wszyscy, jak do Częstochowy; mówił mi to jeden ksiądz, który chorował na wątrobę...
 — Ale mama zdrowa? — spytała Anielka, patrząc jej w oczy.
 — To jest... powiem nawet, że zdrowsza, aniżeli była wtedy, kiedym to tak do was wpadła...
 Anielka objęła ją za szyję, i znowu poczęły całować się.
 — Moja złota, kochana ciocia! — szeptała dziewczynka.
 Dawno mama wyjechała?
 Ciotka lekko drgnęła.
 — Będzie... z tydzień. Tak — dziś tydzień.
 — Ale dlaczego mama do nas nie pisała?...
 — Bo widzisz, nie miała czasu. A zresztą wiedziała, że ja u was będę...
 — Ale z Warszawy mama napisze?...
 — O, niezawodnie, ale nie zaraz, moje dziecko. Bo widzisz, przy waszej babce, to trzeba zawsze... trzeba ciągle kręcić się koło niej. Przytem — kuracja... Rozumiesz, moje dziecko?...
 Przybiegł Józio, obejrzał ciotkę ostrożnie, jakby trzymając się zasad ojca, że z ubogimi krewnymi trzeba być zdaleka. Dopiero gdy dostał rogal i usłyszał, że niedługo opuści folwark, ożywił się nieco i pocałował ciotkę w rękę, ale bez nadmiaru czułości.
 Anielka także zdawała się być zdrowsza i weselsza. Ubrała się nawet i przeszła parę razy po izbie, wypytując o szczegóły, dotyczące matki. Ciotka na wszystko odpowiadała w sposób zadawalniający.