Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/170

Jakie to dziwne, ażeby człowiek powtarzał wkółko dwa wyrazy i nie wiedział nic już ani przed niemi, ani za niemi...
 Trzeba sobie przepowiedzieć historją. Co to było?... Zaraz... A!...
 „Dzieło, zaledwie rozpoczęte przez Karola Martela i Pepina, rozszerzył i dokończył Karol Wielki. Nietylko posiadał on więcej genjuszu, niźli ojciec i dziad, ale okoliczności...“
 Okoliczności... Co to dziś mamy?... Mamy zimę. Skądże znowu? W zimie jest mróz, a mnie tak gorąco. Dzień strasznie gorący. Kiedy przyłożę rękę do czoła, to mnie pali... Jaki pot...
 „Dzieło, zaledwie rozpoczęte przez Karola Martela i Pepina...“
 Panno Walentyno!...
 Anielka usiadła, odrzuciła kołdrę i poczęła na cały głos wołać:
 — Panno Walentyno!
 Na chwilę otworzyła oczy, ale wnet przymknęła, bo ją raził blask tak silny, że powieki nie stanowiły dostatecznej ochrony od niego. Oparła twarz na rękach i zacisnęła oczy końcami bladych palców.
 — Czego ty chcesz, Anielciu? — odezwał się Józio.
 Czy nie mogła poznać głosu brata, czy nie obchodziło ją pytanie, dość — że milczała.
 Józio targnął ją za rękę.
 — Co tobie jest? — pytał. — Co ty mówisz?
 — Która godzina? — odparła Anielka, nie odsłaniając twarzy.
 A potem mówiła jakby do siebie:
 — Czy panna Walentyna... Czy panna...
 — No, Anielciu! — wołał Józio. — Co ty robisz?... Nie figluj tak... Ty przecie wiesz, że ja się boję...
 Anielka upadła na poduszkę, odwracając się od niego.