Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/171

 — Karbowa! chodźcie-no tu — wołał Józio. — Zobaczcie, co Anielci jest...
 Anielcia uczuła, że ją ktoś łagodnie unosi na rękach, szepcząc:
 — Panienko!... paniunciu!...
 Otworzyła oczy.
 Izba odrapana. Przez otwarte drzwi widać sień i kawałek podwórka. Przez małe okienko zagląda wesoło słońce i rzuca złoty blask na czarne klepisko.
 Teraz Anielcia poznała karbowę, a za nią — przestraszonego Józia. Przypomniała sobie, że jest na folwarku i że niedawno widziała się z ciotką.
 — Czy tu była ciocia?
 — Była wczoraj — odpowiedziała karbowa.
 — A która godzina?
 — Rano jeszcze, niech panienka śpi...
 — Co tobie, Anielciu? — pytał Józio.
 — Mnie?... Nic... Albo ja wiem!... — odparła z uśmiechem.
 Potem dodała:
 — Przecież śniegu niema na dworze?...
 — Dlaczego ty tak mówisz?... Co ty mówisz, Anielciu?...— wołał zatrwożony Józio.
 — Gorączkę ma panienka — rzekła karbowa.
 Pali paniuncię we środku?...
 — Pali.
 — I trzęsie.
 — Trzęsie.
 — Pić się paniunci chce?...
 — O, pić!... pić!... dajcie pić!... Prawda, zapomniałam, że mi się pić chce... — odparła Anielka.
 Józio wybiegł do sieni i przyniósł garnuszek wody. Anielka zaczęła ją pić chciwie, lecz wnet odtrąciła z obrzydzeniem.
 — Gorzka woda! — szepnęła.