Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/180

 — Czego ty płaczesz, dziecino? — pytała dama, pochylając się nad nią. Wtem cofnęła się. Zaleciał ją gorączkowy oddech dziecka. Ale gdy spojrzała na twarz Anielki, białą, chorobliwym rumieńcem oblaną, na jej oczy wielkie, dobre i smutne, gdy pomyślała o niezmiernem nieszczęściu dziecka bez winy, odwróciła głowę — nie mogąc łez powstrzymać.
 Po chwili Anielka przymknęła powieki. Zdawało się, że wysilona rozmową, drzemie. Pani po raz drugi maczaną chustką owinęła jej główkę, a potem wyszła do sieni.
 — Krzysztofie — rzekła do onego, co był zpańska ubrany — jedź natychmiast do domu bryczką.
 — Słucham jaśnie pani.
 — Każ w salonie od ogrodu ustawić na środku łóżko... Poszlij po doktora do miasteczka i telegrafuj do Warszawy po drugiego. Rządca da ci adres.
 Kamerdyner ukłonił się, ale stał, jakby pragnąc zrobić swoją uwagę.
 — Chcesz co powiedzieć?...
 — Sądzę — odparł z deklamacją — że jaśnie pani nie może tu zostać bez usługi.
 — Kiedyż my zaraz wszyscy stąd wyjeżdżamy, byle tylko chora uspokoiła się trochę.
 — Jaśnie pani nie wypada jeździć z chorymi. To rzecz doktorów i zakonnic.
 Dama zarumieniła się i zawahała, jakby uznając biegłość Krzysztofa w sprawach tego rodzaju. Z drugiej przecie strony nie podobały się jej te uwagi, więc odparła sucho:
 — Rób, co każę!...
 — Skoro jaśnie pani każe, jadę; ale za nic nie odpowiadam! — odezwał się Krzysztof z zimnym ukłonem.
 Zresztą — dodał — muszę pozwolić koniom, aby wytchnęły.
 Pani wróciła do Anielki, rozmyślając nad niestosownością