Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/182

będziecie odtąd nosili na guzikach prawdziwy herb, nie jakiegoś tam lwa z pochodnią. To błazeństwo!...
 — O!... — wtrącił stangret.
 — Ba!... — zakończył pan Krzysztof.
 — No, ale dowidzenia! Jadę urządzić dom na przyjęcie dzieci i rozesłać ludzi po doktorów.
 To mówiąc, dotknął dwoma palcami brzegu okrągłego kapelusza.
 — Adiu! — rzekł stangret, z szacunkiem kłaniając się starszemu koledze.
 Pan Krzysztof pełnym godności krokiem zbliżył się pod chatę, począł powoli naciągać zdjęte przed chwilą rękawiczki i krzyknął na furmana z bryczką:
 — Dawaj!...
 Bryczka zajechała z wielkim trajkotem.
 — Rwij! choćby konie miały paść, a przez groblę ostrożnie.
 — A jak naprawdę padną? — spytał frant furman.
 — Kiedy ja mówię, że mogą szkapy paść, to już muszę w tem mieć swoje powody — odparł pan Krzysztof dumnie.
 Trzymając nogę na stopniu, zapiął rękawiczkę, potem ugiął paltota, siadł, poprawił się i głęboko odetchnął.
 Stojący przed oborą karbowy, zdjął oberwany kapelusz.
 — Szczęśliwej drogi wielmożnemu panu! — odezwał się.
 Podobało się to Krzysztofowi. Rzekł przyjacielsko: A! — sięgnął do kieszeni i rzucając chłopu złotówkę, mówił:
 — Dobrze pilnowałeś dzieci, mój przyjacielu, jesteśmy ci za to wdzięczni. Pilnuj równie dobrze gospodarstwa, postaramy się, ażebyś był wynagrodzony.
 Poszoł!...
 Bryczka ruszyła, zostawiając chłopa, zgiętego we dwoje.
 — A to ci państwo!... — mruczał karbowy, którego pierwszy raz w życiu spotkał tak hojny datek.