Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/196

zom, między któremi był portret mężczyzny w mundurze intendenckim.
 — Bogata bo bogata — myślała. — To on był baronem... Ale czego ona chce od dzieci?... Kto ją o nich zawiadomił?... Ha! widać miłosierna kobieta...
 Wtem cicho otworzyły się drzwi, i do salonu weszła właścicielka pałacu. Mogła mieć około lat czterdziestu, była dobrego wzrostu, śniada, z czarnemi, bardzo żywemi oczyma. Rysy jej grube i namiętne zachowały jednak i dziś ślady piękności.
 — Żydówka?... — przemknęło przez głowę cioci Andzi. Podniosła się jednak szybko z kanapy i złożyła wchodzącej głęboki ukłon.
 Baronowa serdecznie ścisnęła ją za rękę.
 — Pani jest ciotką Anielci i Józia? — spytała.
 — Tak — odparła przybyła.
 — Siądźmy, proszę... Pani jest bliską krewną biednej?...
 Ciocia Andzia nagle posmutniała.
 — Podobno w ostatnich czasach — mówiła baronowa — ona mieszkała w domu pani... Tam także...
 Biedne dzieci...
 — Właśnie chcę pani podziękować za jej zacną opiekę...
 — O! to był mój obowiązek — przerwała baronowa prędko.
 — Przyjechałam też, aby dzieci zabrać... Bo ja w tych dniach — mówiła ciotka z odcieniem zakłopotania — otrzymałam miejsce u jednego zacnego kanonika...
 Baronowa poruszyła się na kanapie.
 — Ale że to człowiek dostatni i bardzo dobry, więc pozwolił mi sprowadzić dzieci do siebie. Wypłacił mi nawet pensją za kwartał, aby im kupić co potrzeba...
 — Nie wydaje mi się to miejsce stosownem dla dzieci, nawet tymczasowo — rzekła baronowa.
 — Przysięgłam Meci, że ich, biedaków, nie opuszczę —