Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/200

gła baba naprzeciw męża, ale Zając przyjął ją cierpkiem pytaniem :
 — No... po chorobę ja się tu przywlekłem?...
 — Ooo!... a tożeś się przecie sam jaśnie pani napraszał — odparła karbowa, zdziwiona krótką pamięcią męża.
 — A cóżem miał robić?...
 Karbowa obraziła się.
 — I nie wydziwiaj, nie wydziwiaj!... Nie lepiej ci to posiedzieć kilo czasu między ludźmi, a nie samemu jak wilk pod lasem?
 — A króliki noma przez ten czas djabli wezmą.
 — Nic im nie będzie.
 — No, a co ja tu będę robił?
 — Wypoczniesz se. Takeś zawsze żądał wypoczynku.
 — Ale! A gdzie ja tu stanę?... Przecie nie pod bramą, żeby się te parchy lokaje ze mnie naśmiewały.
 Karbowa złożyła ręce po napoleońsku; pytanie to było najważniejsze ze wszystkich. Gdzie on stanie? Jużci chyba mąż powinienby siedzieć przy żonie. A że żona siedzi w pałacu, więc i on w pałacu. Więc i koń, krowa, dwa woły...
 Nie rozwiązałaby tej zagadki karbowa, gdyby nie zjawił się Szmul w biedce. Wychodźcy z folwarku powitali go jak Mesjasza i prosili o radę. Żyd nic im nie odpowiedział, tylko uśmiechnął się.
 Poszedł do pałacu, a w kwadrans wóz odprowadzono do szopy, konia do stajni, bydlątka do obory i karbowego do oficyny.
 Tam dano mu obiad i flaszkę piwa. Chłop najadł się, pasa rozpuścił, gębę utarł rękawem, a potem — siadł na ławie — i jak weźmie płakać!... Aż się szyby chwilami trzęsły...
 — Pocóżem ja tu nieszczęśliwy na tę pustynią przyjechał!... A bodaj mnie była pierwej nagła śmierć spotkała!... Ani tu pola, ani lasu, ani wody...
 Nie powiedział jednak: ani ludzi, ponieważ otaczało go