Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/202

 Dociągnął do obory i zwalił się na kupę słomy. Jakie tu spanie chrześcijańskie...
 We śnie zdawało mu się, że go ktoś targa za ramię.
 — Kuba! Kuba!... ocknijże się...
 — Byś ksy! ksy!... — odmruknął machinalnie Zając.
 — A tożeś ty pijany, bestyjo... Kuba!...
 — Daj mi spokój!... Nie widzisz, co robię? — odparł i przewrócił się twarzą do słomy, wywijając nogami.
 Obudzić go nie było możności. Spał aż do wschodu słońca.
 W pałacu, wieczorem, lekarze jeszcze raz zbadali chorą i w bocznym pokoju złożyli drugie konsyljum.
 — Więc pan dobrodziej ciągle twierdzisz, że tu niema zapalenia płuc? — zaczął Dragonowicz z protekcjonalnym uśmiechem.
 — I twierdzę, i jestem przekonany, żeś się kolega uprzedził — odparł szatyn ozięble.
 Miara już się przepełniła. Dragonowicz założył nogę na nogę, dłonie splótł i topiąc królewskie spojrzenie w obliczu młodzika, zapytał:
 — Przepraszam... ile też pan dobrodziej liczy sobie lat?
 Młody szatyn powstał.
 — Kochany kolego! — rzekł — mam tyle lat, ile potrzeba do stu obserwacyj zapalenia płuc...
 Zerwał się i Dragonowicz.
 — Mało mnie pańskie obserwacje obchodzą! — krzyknął, wstrząsając ręką. — A gdzie pan uniwersytet kończył?...
 Szatyn włożył ręce w kieszeń.
 — Nie w Pacanowie, szanowny kolego!...
 Czerwoną twarz starego doktora oblał piękny karmazyn.
 — Ja także nie w Pacanowie! — wykrzyknął. — Ale ponieważ pan liczysz sobie tyle lat życia, ile ja praktyki — i — ponieważ nie na jednej ławie nas... tego...
 Tu wykonał ręką kilka zamaszystych ruchów zgóry nadół.