Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/205

godni. Uwiadomiła go o tem pani Wichrzycka, której Szmul nie omieszkał spytać:
 — Z przeproszeniem pani... Czy od tej słabości nie można się zarazić?
 — Skądże znowu?
 — Bo, widzi pani, ja mam dzieci — i... w tych czasach bardzo wiele interesów.
 — A dajże mi Szmul spokój! Sam Szmul chciałeś tam pójść, a teraz boisz się?...
 W arendarzu ocknął się duch Machabeuszów, plunął na rękę, przygładził nią włosy i — nieco blady — począł przebierać nogami, jak ognisty rumak przed bitwą.
 Już mieli iść, gdy nagle pani Wichrzycka, przypomniawszy sobie coś, wzięła z biurka spory flakon i obficie oblała kapotę Szmula wodą kolońską.
 — Czy to od zarazy? — spytał, kręcąc nosem.
 — Od zarazy.
 Wyszli. W sieni spotkał ich kamerdyner, Krzysztof, który obejrzał arendarza od stóp do głów i zapytał:
 — Cóż, pan Szmul dziś uperfumowany?...
 — To tak pani Wichrzycka... — odparł Szmul.
 W dalszych pokojach zetknęli się z lokajem, który ze śmiechem zawołał:
 — A to dopiero zalatuje od Szmula!...
 Żyd zmieszał się.
 Potem spotkał ich młody doktór, i ten znowu począł uważnie przypatrywać się arendarzowi, który pachniał, jak ekstrakt wody kolońskiej.
 Wkońcu nawinęła się karbowa.
 — O la Boga, Szmulu! — zawołała — a dyć was tak czuć, jak samą jaśnie panią...
 Arendarza pot oblał. Nie myślał on już o Anielce, ani o zaraźliwości choroby, ale o tem, ażeby ukryć swoją hańbę. Zdawało mu się bowiem, że miła woń, jaką dokoła rozlewał,