Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/211

 — To ojciec chorej! — pomyślał. — Żeby choć zaraz nie wpadł do niej, bo mi całą robotę zepsuje.
 I począł biegnąć kłusem.
 Ale kareta wyprzedziła go znakomicie. Ledwie stanęła przed gankiem, wyskoczył z niej pan Jan, serdecznie powitał gospodynią domu, która wyszła na jego spotkanie, i zażądał, aby go natychmiast zaprowadzono do córki.
 — W tej chwili ksiądz od niej wyszedł! — ostrzegła go baronowa.
 Pan Jan zatrząsł się.
 — Prowadźcie mnie do niej, niechże chociaż ją zastanę przy życiu... Na mojej drodze stają wciąż trumny i groby!...
 Ciotka Andzia pośpieszyła naprzód; za nią pan Jan i baronowa weszli do salonu chorej.
 — Jestem już... jestem, moja dziecino!... — zawołał troskliwy ojciec, biegnąc do łóżka.
 Anielka ucieszyła się, choć nie tak gwałtownie, jak przewidywał lekarz.
 — O, jak to dobrze, że tatko już przyjechał... Nam tak było źle...
 Pan Jan ściskał ją i całował.
 — Wiem, że było wam źle na tym przeklętym folwarku, który obecnie sprzedałem. Ale zacna baronowa Weiss, dowiedziawszy się...
 — Weiss?... — spytała Anielka, szeroko otwierając oczy. Przyszła jej na myśl mimowoli podsłuchana rozmowa ojca ze Szmulem.
 — Tak, jesteście przecież w domu pani Weiss... — odparł zdziwiony pan Jan.
 Teraz Anielka zaczęła przypatrywać się ojcu uważniej — i przy kołnierzu czarnego surduta dostrzegła dwie białe tasiemki.
 — Co to?... żałoba?... — zapytała, drżąc. — Po kim tatko w żałobie?...