Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/101

dwiga zaś nie była między niemi ostatnią. Ponieważ jednak nie każdą książkę rozumiała, ograniczyła się więc na dziełkach popularnych; jeżeli zaś trafił się w nich jakiś trudniejszy ustęp, pytała o objaśnienie znajomych panów.
 Naturalnem jest, że na wsi obowiązki takiego komentatora spadały na pana Witolda, do którego też odwołała się pewnego razu Jadzia.
 Chodziło o jakąś kwestją z zakresu fizyki, na którą pan Witold zrobił wielkie oczy.
 — Skąd pani to na myśl przyszło?... — zapytał.
 — To nie moja myśl! Znalazłam ją we francuskiej Bibljotece Filozofji Współczesnej.
 — Cóż to za dzieło?
 — Pan go nie zna?
 — Ja? Czy ja mam czas bawić się podobnemi rzeczami! — zawołał, śmiejąc się, Witold.
 Ton jego w przykry sposób dotknął Jadzię. Po chwili milczenia, rzekła:
 — Pan więc niewiele czyta?
 — Ach! pani moja, choćbym chciał — nie mam czasu. W polu robota, interesów pełno, do sąsiadów także wyjechać trzeba, ażeby człowiek nie zaśniedział... Szczerze powiadam, że mi się nie chce nawet dokończyć bardzo zajmującej powieści, którą zacząłem w zimie...
 — Pan chyba tego nie mówi na serjo? — spytała ze zdziwieniem, patrząc mu w oczy.
 — Pojmuję panią i zaraz się wytłomaczę. W szkołach, od klasy pierwszej do siódmej, każdy z nas czytuje mnóstwo romansów. Później, usłyszawszy coś o książkach poważnych, zajmuje się tylko niemi, pogardzając romansem i pozując na uczoność. Później dopiero, gdy go znudzą nauki i nieustanne morały, wraca znowu do powieści, żądając od literatury tego tylko, co ona dać może, to jest rozrywki.
 Pani się to jednak nie podoba, jak widzę?