Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/104

 — Moja Jadziu, nie wypada tak dąsać się prawie o nic. Przecież to twój narzeczony...
 W odpowiedzi na tę uwagę, Jadwiga wybuchła spazmatycznym płaczem.
 — Siostruniu!... koteczku!... uspokój się!... — błagała przestraszona pani Ewa. — Bój się Boga, w tem coś musi być, ty coś taisz przede mną... Tak się nie godzi!...
 Jadzia powoli uspokoiła się, siostra zaś poczęła ją badać.
 — Powiedz mi otwarcie: wszakże ty kochasz Witolda?...
 Jadwiga milczała.
 — Nie odpowiadasz mi?... Cóżby to być mogło? — mówiła dalej zaniepokojona siostra. — Wprawdzie najszczerzej pragnę, ażebyście się pobrali, mimo to jednak... Ależ powiedz mi, droga, co ci jest?
 Jadwiga mocno zarumieniła się, co nie uszło uwagi siostry.
 — Biedny Witold!... żal mi go!... — szepnęła pani Ewa. — Jadziu — dodała głośno, obejmując siostrzyczkę — Jadziu... czy ty kochasz innego?
 Jadwiga tym razem zbladła.
 — Kto on jest?... — ciągnęła dalej badanie siostra.
 — Artysta... — wyjąknęła Jadwiga, tuląc twarz w objęciach pani Ewy.
 Trudno było wiedzieć, jakie ta odpowiedź sprawiła wrażenie na pytającej.
 — Dobry, szlachetny? — odezwała się po chwili.
 — Czy możesz o to pytać?... Wyjątkowo szlachetny, lecz i wyjątkowo nieszczęśliwy...
 — Nie rozumiem cię...
 — Zrozumiesz, ale... Daj mi pierwej słowo siostry, że nikomu, ale to nikomu, nie powiesz o tem, co ci pokażę...
 — Daję ci słowo, biedne dziecko!... — odpowiedziała pani Ewa.
 Jadzia znała charakter pani Janowej, była pewną, że dotrzyma słowa, i dlatego bez wahania pokazała jej rękopism