Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/12

dwaj, lub trzej panowie, i mówiąc coś do siebie, wskazywali palcem na nieznajomego, który wówczas szybko odchodził nabok.
 Manewry te trwały już dosyć długo, gdy nagle na chodniku ukazał się jeszcze jeden młody człowiek, ubrany w nowe elki i równie, jak jego poprzednicy, spieszący do cukierni. Jegomość ten był średniego wzrostu i miał eleganckie ruchy; przy świetle dziennem łatwoby się można przekonać, że jest to przystojny szatyn, z jasnym zarostem i szafirowemi oczyma.
 Ujrzawszy go, człowiek w paletocie pobiegł parę kroków naprzód i z odcieniem niecierpliwości w głosie, zawołał:
 — Aaa... Sielski!...
 Elegancki szatyn stanął, odwrócił głowę nabok i z lekkim uśmiechem odparł:
 — Aaa... Lachowicz?!
 Światło z okna padło na twarze obu. Sielski był ciągle uśmiechnięty, Lachowicz zaś zakłopotany i wzruszony. Przez pewien czas patrzyli na siebie milcząc; nagle Sielski spytał:
 — Czy masz do mnie interes?...
 Lachowicz zawahał się, a potem odpowiedział prędko, tonem szorstkim:
 — Żadnego!
 Zawrócił się i poszedł dalej.
 Sielski, znowu uśmiechnąwszy się, patrzył na odchodzącego jak na warjata i szepnął:
 — Potrzebuje pieniędzy!...
 I wciąż patrzył. Lachowicz tymczasem, ubiegłszy kilkanaście kroków, stanął, zrobił ruch jakby chciał zawrócić, lecz wreszcie poszedł przed siebie krokiem powolnym, z głową zwieszoną.
 — Jednakże i w nim coś jest nakształt ambicji! — pomyślał Sielski.
 W tej chwili toczyła się dziwna walka między dwoma ludź-