Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/156

dziesz miała sposobności zetknąć się w dzisiejszych towarzystwach.
 — Któż to taki? — spytała Jadwiga, patrząc w lustro.
 — Zdziwisz się, gdy ci powiem — odparł zmieszany nieco Jerzy.
 — No — przecież?...
 — Lachowicz z siostrą...
 Jerzy nie śmiał podnieść oczu na Jadwigę, nie zauważył więc, że zbladła.
 — Który to Lachowicz?... — odezwała się wreszcie Jadwiga.
 — Ten, który wymalował twój portret...
 — Jakto, on?... Wszakże tak niedawno jeszcze nazwałeś go nikczemnikiem?... Dobrze pamiętam ten wyraz!
 Sielski był zgnębiony.
 — Droga kuzynko — rzekł — wyznaję, żem się omylił. Dziwny zbieg okoliczności rzucił bardzo niekorzystne światło na jego charakter... Ale teraz poznałem go lepiej...
 Jadwiga, siedząc nieco bokiem do Jerzego, pochyliła głowę i skubała palcami chustkę.
 — Czy ta jego siostra jest ładna?...
 — O, prześliczna! — zawołał Sielski. — Wesoła, rozmowna, dowcipna... Będziesz mi wdzięczna za tę znajomość.
 — Nie będę...
 — Dlaczego?
 — Ponieważ jej nie zrobię.
 — Cóż znowu?...
 — Mówisz, że omyliłeś się raz, nazywając pana Lachowicza nikczemnikiem, któż mi więc zaręczy, że się nie mylisz teraz?
 — Ależ, Jadziu, przekonasz się.
 — Dziękuję za tego rodzaju próby!
 Jerzy zirytował się.
 — Kochana kuzynko! — zawołał. — Skrzywdziłem mi-