Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/16

chowicz go zwymyślał, a on Lachowicza wyzwał na pojedynek.... Ludwik przyjął... no! i już wszystko było przygotowane jak najporządniej, kiedy się nagle cofnął...
 — Podobno pan chciałeś go zastąpić? — spytał dżentlmen.
 — Uważałem to za honorowy obowiązek — odparł kapitan. — Ale i cóż z tego, kiedy tym znowu razem facet nie chciał stanąć!... — dodał z głębokiem westchnieniem.
 — To mnie dziwi, że się Lachowicz cofnął!... — mruknął dżentlmen, kręcąc głową. — I czy nie wie pan, z jakiego powodu?...
 — Nie wiem!... nie wiem!... — jęknął kapitan, zwróciwszy łzawe spojrzenie na dno pustej filiżanki.
 — Brawo, Lachowicz!... Podobał mi się ten Ludwiczek!... — mówiono w tłumie.
 — Jabym mu już odtąd ręki nie podał! — mruknął ktoś.
 — Ja się z nim nie witam! — dorzucił drugi.
 — Ani ja.
 Słuchając tego — kapitan robił się coraz smutniejszym, dżentlmen spoglądał zgóry po zebraniu i nieznacznie ruszał ramionami, a Sielski był wzruszony, choć usiłował zapanować nad sobą.
 — W każdym razie, jest to genjalny malarz ten Lachowicz — przerwał dżentlmen.
 — Masz pan racją, daj pan dwa złote! — krzyknął Rumaszko, znudzony długiem milczeniem.
 Dżentlmen pogardliwie spojrzał na sufit, na takich bowiem, jak Rumaszko, nie zwykł był rzucać nawet pogardliwych spojrzeń. Potem zaś powtórzył:
 — Tak! to bardzo zdolny malarz!
 — Szkoda tylko, że unika pojedynków!... — szepnął ktoś.
 — I płacenia długów... — dorzucił inny.
 Dżentlmen wstał i biorąc kapelusz do ręki, rzekł tonem profesorskim: