Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/165

że stanąwszy skromnie za nimi, z budującą cierpliwością czekał, aż na niego przyjdzie kolej pożegnania...
 Zosia jednak nie spieszyła się, i dopiero gdy młodzi ludzie byli już na progu przedpokoju, zbliżyła się do Sielskiego, i podając mu rękę, ze złośliwym uśmiechem spytała:
 — Cóż, dobra była herbata?...
 I powiedziawszy to, — pobiegła do starego hipokondryka.
 Teraz dopiero spadł Jerzemu kamień z serca. Więc to był obrachowany figiel z jej strony?... No, kiedy tak, to już dobrze, chociaż — mogłoby być trochę lepiej! Przynajmniej on sam nie gniewałby się za to...
 Tymczasem panowie Alfons i Józef wyszli na ulicę, pełni otuchy. Sądząc z ożywionych ruchów ich kapeluszy, Jerzy przypuszczał, że są bardzo zadowoleni i w duchu wyśmiewał ich ślepą zarozumiałość.
 — Jednak ona żadnemu z was nie dokucza! — pomyślał. — Odtąd możecie podawać jej krzesła i przewracać nuty...
 Po odejściu trzech konkurentów, Zosia oddaliła się do swego pokoju. Wtedy hipokondryk wystąpił na środek salonu, i patrząc z pod oka na Lachowicza, zawołał:
 — Oho... ho!...
 — Rozumiem! — rzekł Ludwik z uśmiechem — chcesz mi pan nawymyślać?...
 — Naturalnie! — krzyknął starzec, chowając ręce do kieszeni. — Kto słyszał, ażeby taka młoda dziewczyna nie miała kobiecego towarzystwa?
 Ludwik spoważniał.
 — Sam to czuję, ale i cóż mam robić? Ożenić się?
 — Głupi projekt!
 — Innej rady nie widzę.
 — No, więc jeżeli nie widzisz, to ja ci ją podam: weź starą Skulską do domu.