Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/167

 — Nigdy nie ośmieliłbym się zrobić pani najmniejszej przykrości...
 — Ależ niech pan pali, bardzo proszę — mówiła pokonana już stara dama.
 Pierwsze lody pękły, i Sielski powtórnie papierośnicę wydobył. Wtem traf!... fosfor padł mu na rękę.
 — Ach, Boże! — krzyknęła Zosia — co też pan zrobił!
 — Mocno się pan sparzył? — spytała troskliwie podeszła dama.
 — Trochę... nic... — upewniał Sielski, dziękując niebu za wypadek, który spowodował wykrzyknik Zosi.
 Zgodnie z prawidłem o miłości bliźniego, obie damy poczęły się krzątać około okaleczonego młodziana. Pani Skulska chciała mu zaaplikować do palca gałganek, lecz Zosia uprzedziwszy ją, przylepiła mu kitajkę.
 — Zawsze jednak radziłabym panu udać się do doktora — zauważyła pani Skulska.
 — Dlaczego? — spytała Zosia niespokojnie.
 — Oparzenia takie bywają czasem niebezpieczne. Nieraz czytałam w „Kurjerze,“ że osoby sparzone fosforem traciły rękę, a nawet życie...
 Sielski, pragnąc wyzyskać objaśnienia damy i niepokój Zosi, zrobił minę ponurą.
 — W każdym razie — rzekł — niepewność skończy się prędko...
 — Cóżto znaczy? — spytała Zosia bojaźliwie, patrząc mu w oczy.
 — Jutro o tej porze — ciągnął Sielski melancholicznie — albo będę zupełnie zdrów...
 — Albo? — przerwała Zosia.
 — Umrę! — zakończył.
 Zosia parsknęła śmiechem.
 — Cha! cha!... — zawołała. — A to prędko chciałby się pan pozbyć kłopotów doczesnych. Upewniam pana jednak,