Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/171

 — Gdybyś wiedział, jak ją kocham!... A co gorsza, nie mam żadnej pewności co do jej sympatji dla mnie.
 Ludwik uśmiechnął się.
 — Zostaw to czasowi.
 Jerzy znowu go gwałtownie uściskał, mówiąc niespokojnie:
 — Rozumiem to, ale widzisz, ci dwaj młodzi ludzie...
 — Ach! oni... — szepnął Ludwik lekceważąco.
 Nastąpił nowy wylew czułości ze strony Sielskiego.
 — No, więc dobrze! — mówił Jerzy. — Kiedy tego chcesz, nie zdradzę się ani słowem, ani ruchem... Czy jednak pozwolisz mi, abym zobaczył pannę Zofją? — dodał po chwili nieśmiało.
 — Dobrze.
 Sielski wybiegł do salonu, a Ludwik pomyślał:
 — Otóż i nowe jarzmo wynalazł sobie, szczęściem lżejsze od innych.
 I usiadł przy sztalugach dziwnie smutny.
 Zosia tymczasem przywitała Jerzego, który, zobaczywszy ją, zawołał:
 — Ach! moja droga panno Zofjo...
 I niespodzianie przycisnął do ust jej rączkę...
 — Co to znaczy? — spytała Zosia, oblewając się rumieńcem.
 Ale Sielski stracił nagle odwagę.
 — Ludwik prześliczny obraz maluje... — kończył już w innym tonie.
 — Czy tak? — spytała udobruchana nieco, chociaż serce jej biło gwałtownie.
 — Jaki to ogromny talent! — mówił gorączkowo Sielski — jaki to genjusz...
 — Czy naprawdę?
 — A jaki on szlachetny, jak ja go kocham!...
 — To dobrze... To bardzo dobrze, że pan kocha Ludwika! — szepnęła.