Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/179

 Był mizerny, dziki jakiś, rozgorączkowany... Lachowicz, spojrzawszy na niego, zdziwił się.
 — Tyś chory?... — rzekł. — Dlaczego nie napisałeś do nas?...
 — Przyszedłem cię pożegnać! — szepnął Sielski.
 Ludwik cofnął się wtył i patrzył na niego jak na szaleńca.
 — Wiesz już wszystko — mówił Sielski — i ja wiem również wszystko. Ale przysięgam ci, żem się dowiedział za późno!...
 — Co to jest?... — zapytał Ludwik.
 — Byłem przy śmierci Jadzi, i wtedy dopiero przekonałem się, com uczynił... Był czas, żem się uważał za zbytecznego na świecie, dziś zaś widzę, żem nawet szkodliwy...
 Mówił to spokojnie, patrząc w ziemię.
 — Siądź-no! — przerwał Lachowicz.
 Usiedli. Lachowicz wsparł obie ręce na kolanach i ostro patrząc mu w oczy, spytał:
 — Co myślisz zrobić?
 — Wyjeżdżam... Nie jestem godzien twojej siostry...
 — Któż ci to powiedział?...
 — Sumienie moje. Kto się stał przyczyną nieszczęścia innych, sam nie może być szczęśliwym!
 Lachowicz wstał, przeszedł się po pokoju i rzekł znowu:
 — Powiedz mi szczerze, czy żaden inny powód nie wpłynął na twoje postanowienie?
 — Żaden inny. Alboż wina moja nie wymaga ciężkiej pokuty?
 — Więc to się u ciebie pokutą nazywa...
 Sielski chciał odpowiedzieć, lecz zamilkł.
 — Pokuta?... — pytał dalej Lachowicz. — Co ona zmazuje i kogo wynagradza?... Czy wskrzesi Jadwigę?... Zastanów się, człowieku! jakieś ty zadosyćuczynienie wymyślił, które zatruje życie tobie, Zosi i... mnie wkońcu.