Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/193

katalog i szeroko otworzył usta. Szybko jednak opamiętał się i zkolei zamknął usta, a otworzył katalog.
 — Jedź pan do nas na herbatę, panie Romanie — rzekł Ludwik.
 — Zrobiłbym to z największą chęcią, ale... nie jestem przygotowany do wizyty.
 — Nic nie szkodzi!... No, więc jedziesz pan z nami?
 — Owszem!... ale moje typy... — bełkotał literat, patrząc kolejno to na swój katalog, to na Zosię.
 Ostatecznie jednak Zosia zwyciężyła, katalog znalazł się w głębi ogromnej kieszeni, i powieściopisarz wyszedł z towarzystwem.
 Hipokondryk podał rękę ciągle milczącej Zosi, a Ludwik z Romanem szli za nimi, przeciskając się wśród tłumu.
 — Cóż, piszesz pan jaką powieść?... — spytał Lachowicz.
 — Teraz dopiero napiszę coś... cmentarnego. Ale przepraszam za śmiałość, siostra pańska jest zachwycająca! — szeptał literat. — Jak żyję nic podobnego nie widziałem!
 Towarzystwo z wielkim trudem odszukało swoje dorożki, które szczęściem stały dość blisko jedna od drugiej.
 — No — zawołał starzec — ja z Zosią siadam do mojej...
 — Możebyśmy się tu wszyscy pomieścili?... — wtrącił z pośpiechem Roman.
 — Będzie panom niewygodnie — odpowiedział starzec szorstko i kazał jechać naprzód.
 — Oryginał!... dziki człowiek!... — mruczał gniewnie literat, siadając obok Lachowicza.
 — Znasz go pan? — spytał Ludwik.
 — A któżby go nie znał? Bogacz, chorujący na protektora sztuk pięknych, a przytem stary kawaler z wyziębłem sercem!
 Gdy przyjechali do domu, zastali tam gości: panów Alfonsa i Józefa, którzy nader chłodno przywitali Romana. Obaj ci młodzi ludzie byli pewni, że Sielski, który znikł tak