Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/197

 „...I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom...“
 Z temi wyrazami obudziła się i zadzwoniła na pokojówkę.
 — Która godzina, Joasiu?
 — Dziesiąta, panienko.
 — Czy pan Ludwik już wstał?
 — Pan już wyszedł do miasta — odpowiedziała służąca.
 Zosia zerwała się na równe nogi, zapominając o śnie i znużeniu. On mógł przyjść niedługo, należało się więc ubrać.
 — Daj mi czarną suknią, Joasiu — rzekła.
 — Czarną? — spytała dziewczyna, idąc do szafy.
 Wiedzieć potrzeba, że w czarnej sukni Zosia wyglądała najpiękniej. W tej chwili jednak przyszło jej na myśl, że popełni akt malutkiej kokieterji; gdy więc podano jej suknią, odezwała się:
 — Albo... schowaj ją napowrót. Wezmę codzienną, popielatą...
 Joasia z suknią odwróciła się do szafy, lecz Zosia znowu, po pewnem wahaniu, rzekła:
 — Albo wiesz co... daj mi czarną.
 I ubrała się w czarną.
 Około południa kompletnie ubrana, z biciem serca oczekiwała na gościa. Nagle przed domem zaturkotała dorożka...
 Nogi się pod nią ugięły.
 — Czegóż się lękam? — pomyślała. — Za godzinę wszystko przejdzie...
 Czekała minutę, dwie... pięć... Nikt na schody nie wstępował.
 — To nie oni!
 Odtąd każdy turkot na ulicy, każdy łoskot na schodach wywoływał bladość na jej twarzy. Zmęczona, postanowiła już o niczem nie myśleć i jakąś mechaniczną robotą wypełnić czas, wlokący się zbyt powoli. Potem zaczęła sobie przypo-