Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/205

 Jeszcze raz pocałował ją w rękę, schwycił kapelusz i wybiegł z pokoju.
 — Jak Boga kocham, skompromitowałem się! — mruczał, przeskakując po kilka schodów.
 W bramie wpadł na pana Alfonsa, który przywitał go drwiącym śmiechem.
 Pan Józef aż się cofnął.
 — Cóż tak krótko? — spytał go ironicznie Alfons.
 Pan Józef wpadł w gniew.
 — Mój kochany... mój kochany... — mówił prędko — odłóż twoje niewczesne żarty na później!
 — Cóż u licha! wyglądasz tak, jakby cię nieprzyjemność spotkała?...
 — Proszę cię, daj mi pokój! — krzyknął Józef, usiłując go wyminąć.
 — Cha! cha! cha!... — śmiał się Alfons.
 — Proszę cię — bełkotał drżącym głosem pan Józef — wiesz, że jestem prędki...
 — Więc i cóż?... — odparł wyniośle Alfons.
 — To — że ci mogę powiedzieć przykre słówko...
 — Podobasz mi się! A pojedynek od czego?
 W tej chwili ukazał się w bramie Sielski, który szybko wbiegł na schody.
 Na ten widok rozdrażnieni młodzieńcy uspokoili się. Pan Alfons spojrzał na pana Józefa, a pan Józef na Alfonsa.
 — To on!... — szepnął Alfons z nienawiścią.
 — Wiec i ty dostałeś odkosza? — spytał zdumiony Józef.
 — Naturalnie!... A mimo to, jak widzisz, nie tracę zimnej krwi...
 — Niech go licho porwie! — mruknął Józef i wyszedł na ulicę. Pan Alfons podążył za nim.
 Gdyby obu młodych ludzi natchnął duch wieszczy, przekonaliby się, że w tej chwili Ludwik opowiadał Jerzemu ich niefortunne oświadczyny, i że się bardzo śmiano na górze.