Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/24

 Ho! ho!... Niech-no jabym mojemu staremu powiedział: „Nie chodź, stary, po mieście,“ albo: „Stanisław będzie ci wódkę wydawał,“ albo: „Komu to stary kożuch sprzedałeś...“ dałby on mi! Popamiętałbym ruski miesiąc.
 — Może i mnie ojciec zrobi tak samo — spytał Ludwik.
 — Ja tam nic nie mówię... ja tam nikomu nie wygrażam, ani dokuczam!... Chcę tylko na świat wyjść, choćby do kryminału wrócić, bo mi tu źle!... — mówił stary, stopniowo głos podnosząc.
 — A cóż ojcu złego? jeść niema, czy co?...
 — Co mi tam jedzenie!... Ja chcę wyjść do ludzi, pogadać czasem, wódkę pić, kiedy się żądzi, albo kiedy człowiek chory...
 A tu siedzę po całych dniach jak pies, bo buty stróż mi chowa. Roboty żadnej; to się też tak przykrzy, że nieraz chciałby się człowiek powiesić z tęsknoty!
 — Kupiłem przecież statki, przynosiłem skóry, ale ojciec wszystko stracił na wódkę — rzekł Ludwik.
 — Ja tam nie traciłem!... A zresztą, jak człowiek chory, to się przecie ratować musi.
 Nastało znowu milczenie, które przerwał Ludwik, pytając:
 — Gdzie ojciec samowar podział?
 — Jaki samowar?... słyszał kto takie plotki?
 — Samowar gospodarza, który Stanisław dziś wieczorem wziął do czyszczenia.
 — Kiedy on czyścił, to i on ukradł. Ja tam o żadnym samowarze nie wiem — odpowiedział stary z gniewem.
 — Jutro przyjdzie policja, samowar znajdzie, ale i ojca weźmie!... — rzekł Ludwik głosem stłumionym.
 — To niech weźmie! Ja chcę siedzieć w kryminale... chcę!... — wołał stary, bijąc pięściami o kolana. — Tu mi źle, gorzej niż w szpitalu... Wolności żadnej, roboty ani źdźbła, a do tego jeszcze nie wiem, co się z Zosią dzieje, z mojem dzieckiem kochanem!...